Το Αδιανόητο του Ρυθμού

"Μέσα στην πρωινή ησυχία ακούω ένα πουλί να κελαηδεί.''

Τούτο το κελάηδισμα πάντα ανεπανάληπτο και πάντα διαφορετικό, τις περισσότερες φορές δεν αντιστοιχεί σε κάποιον σταθερά επαναλαμβανόμενο ρυθμό, σε μια σκληρή και παγιωμένη δομή.
Τίποτα, δηλαδή, από την γνωστή αντίληψη που έχω μάθει περί ρυθμού.
Παρ' όλ' αυτά, ποτέ κανείς δεν έμεινε ασυγκίνητος από το κελάηδισμά του.
Ούτε και βρέθηκε σε σύγχυση από την υποτιθέμενη ρυθμική απροσδιοριστία του.

Αίσθηση συντονισμου. Όσο κι αν έχω μάθει ότι ο ρυθμός είναι κάτι συμμετρικό και σταθερά επαναλαμβανόμενο, πέρα από τα σχήματα που φτιάχνει ο άνθρωπος κάτι δείχνει ότι στην ουσία του είναι αίσθηση συγχρονισμού, και στο βάθος η Δόνηση που περιέχεται σε κάθε τι που κινείται, δηλαδή στα πάντα.

''Όλα αυτά συμβαίνουν στην εποχή του Φθινοπώρου. Όμως ο ήχος που φτάνει στ' αυτιά μου δείχνει Άνοιξη. Και για μια στιγμή είναι Άνοιξη.
Το σώμα φωνάζει Άνοιξη. Βρίσκομαι ολόκληρη σε μία άλλη κατάσταση που,
αν και αντίθετη με την εξωτερική, είναι καθ' όλα πραγματική.''

Το σώμα μου μπορεί και είναι το πρώτο και κύριο εργαλείο για να νιώσω τον συντονισμό, την δόνηση.
Ο άνθρωπος μπορεί να ζει αποκομένος από το σώμα, δίχως ευαισθησία και λεπτή αντίληψη, ανήμπορος να αναγνωρίσει, να ακούσει και να αισθανθεί την δόνηση.

Η Δόνηση όμως υπάρχει.

Συμβαίνει ίσως κάποια στιγμή, με την εξέλκυση ενός Eλκυστή, να αρχίσει να αισθάνεται, να βλέπει και να ακούει, απλά και κυριολεκτικά αλλά και ίσως ένα τσικ πιο πέρα, με έναν άλλον νέο τρόπο που είναι τόσο παλιός όσο και ο Τρόπος του Ανθρώπου.
Να συνδεθεί με το σώμα του, το μικρό αυτό πήλινο δοχείο, που δύναται να χωρέσει τα πάντα.

Τότε μόνο μπορεί να αρχίσει να Γνωρίζει
τον Κόσμο και τον Ρυθμό.

Άννα Βέργου
Μουσικός