Υπάρχει μια αρχέγονη, ακατάλυτη ανάγκη στον άνθρωπο.
Η ανάγκη να εκφράσει, να αποδώσει την ζωογόνα πνοή μέσα του, να ερευνήσει.
Στις συναντήσεις μας μέσω του ρυθμού, του χορού, της μουσικής, του θεάτρου ερχόμαστε σε επαφή με τον Χορό πέρα από τις δοσμένες φόρμες, τον Χορό που ξεκινάει από μέσα.
Άλλωστε όλοι αυτοί οι τρόποι έκφρασης είναι ένα.
Μια κίνηση συνοδευόμενη από μια ιαχή, η έκφραση του προσώπου, ένα βλέμμα, η αναπνοή, η δόνηση του λόγου, ένα τραγούδι ακόμα και η σιωπή, μπορεί να μεταφέρουν την εσωτερική κατάσταση, αφήνοντας αποτύπωμα.
Ένας πολύ παλιός Δρόμος μέσα από έναν σύγχρονο Τρόπο.
Ο χορός ξεκινάει από μέσα. Τι αποτύπωμα θα άφηνε μια κίνηση αν συνοδευόταν από μια ιαχή; Πόσο βέβαιη, σίγουρη θα ήταν, αν συμμετείχε ολόκληρος ο άνθρωπος; Αν μετά αφαιρούνταν αυτή η ιαχή και έμενε μια ηχηρή αναπνοή, και σιγά σιγά αφαιρούνταν και αυτή και έμενε η κίνηση συνοδευόμενη από αυτής της ποιότητας την δόνηση, πόσο ακλόνητη θα ήταν, και πόσο θα ακουμπούσε στην καρδιά του χορευτή, αλλά και του θεατή;
Ο χορός ξεκινάει από μέσα. Μπορεί κανείς με πολύ μόχθο να εκτελεί άριστα τις δοσμένες κινήσεις, όμως αν το εσωτερικό του νοιάξιμο είναι για το αν θα τις εκτελέσει άψογα ή για το πώς θα φαίνεται όταν χορεύει, τότε δεν χορεύει ολόκληρος, δεν χορεύει εσωτερικά...
Ο χορός ξεκινάει από μέσα. Αυτές οι συναντήσεις είναι για τις γυναίκες που θέλουν να εξερευνήσουν την φύση τους μέσω της μήτρας και για τους άντρες μέσω της φωτιάς του κινητικού τους κέντρου. Είναι για τους ανθρώπους που επιθυμούν να εξερευνήσουν τον εαυτό τους μέσω του χορού.
Για όσους αναρωτιούνται:
είναι ο άνθρωπος μόνο αυτό που γνωρίζει, ή μήπως είναι και Κάτι Άλλο, Χορεύον Όν?
Σύνδεσμοι
